« Χτύπα παλαμάκια στις άρσεις για όλη τη διάρκεια του κομματιού»
ή αλλιώς,
Άρσεις : Διαβολικές αιθέριες υπάρξεις.

Δεν τους έχουμε δώσει την πρέπουσα σημασία. Ίσως γιατί είναι αντικειμενικά δύσκολο να τους δώσουμε την οποιαδήποτε σημασία. Αυτό είναι και το μυστικό τους για τη μαγεία που μπορούν να προκαλέσουν.

Οι μουσικές μας συνειδήσεις είναι βουτηγμένες σε ένα τελετουργικό εναλλαγής θέσεων. Στιβαρές, συγκεκριμένες, ασφαλείς. Μας παίρνουν από το χέρι και μας καθοδηγούν. Λίγο να πέσουμε έξω, θα είναι εκεί να μας πιάσουν. Αυτό, είτε το θέλουμε είτε όχι. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι θέσεις είναι οι μικρές μαύρες τρύπες της μουσικής. Η ρυθμική τους βαρύτητα ρουφά οποιαδήποτε άλλη υποδιαίρεση υπονοηθεί ή ακουστεί κοντά τους. Έρχεται σε απόλυτη αρμονία με το ρυθμό που έχουμε μέσα μας. Από τον τρόπο που γίνονται τα πράγματα στο κεφάλι μας, μέχρι τον τρόπο που χτυπά η καρδιά μας. Γι αυτό αποζητούμε να συντονιστούμε μαζί τους. Γίνεται όμως εξάρτηση. Ένα πόδι πάντα θα χτυπά το πάτωμα, ένα δάχτυλο το τιμόνι ή απλά κάτι θα πάλλεται μέσα στους κροτάφους μας. Γιατί μπορούμε να το κάνουμε. Είναι η ευχαρίστηση που μας δίνει το ότι ξέρουμε πότε ακριβώς να σηκώσουμε το πόδι μας για να προσγειωθεί ξανά στο πάτωμα μαζί με τον μπάσο χτύπο. Μάλλον όχι απλά «μαζί», ακριβώς εκεί, στην καρδιά του μπάσου χτύπου.

Και μετά έρχονται οι άρσεις, και η « καρδιά» τους, που ποτέ μα ποτέ δεν ξέρουμε που ακριβώς είναι. Είχα πάει για τρέξιμο όταν αφέθηκα επιτέλους στην ομορφιά τους.

Υπάρχουν λοιπόν οι άρσεις. Υπάρχουν τα τραγούδια. Και υπάρχουν και μερικά που παίρνουν το ρίσκο να μας κάνουν να τις ακούσουμε. Κάτι πολύ μαγικό συμβαίνει τότε. Είναι αλλόκοτες, είναι υπέροχες. Αιφνιδιάζουν, επειδή δεν συνηθίζονται. Μοιάζουν μονίμως απρόβλεπτες. Σαν να έχουν μία αυθάδικη αστάθεια. Κι όμως , πέφτουν με ακρίβεια σαγηνευτική, σε ένα μυαλό που ψάχνει για το «ε» στο «έ-να» και το «δυ» στο «δύ-ο». Δεν είναι όμως άγνωστες, καθόλου. Το μοτίβο τους είναι βαθειά ριζωμένο μέσα μας, στην αντίληψη που έχουμε για το χρόνο. Είναι αυτές οι φωνούλες στο κεφάλι μας. Το «να» και το «ο» χάρη στα οποία μπορούμε να στοχεύσουμε με τέτοια ακρίβεια την επόμενη θέση σε οτιδήποτε ακούμε. Αν όμως μας βγάλει κάποιος αυτούς τους πυλώνες, τότε αυτό το μοτίβο μοιάζει απόκοσμο. Η απόδοσή τους είναι γνωστός δαίμονας. Δεν μπορούμε να το τραγουδήσουμε, να χτυπήσουμε παλαμάκια, να προσγειώσουμε το δάχτυλό μας στο τιμόνι χωρίς να είναι λίγο νωρίτερα. Πρέπει απλά να σταματήσουμε να προσπαθούμε.

Για να απολαύσουμε αυτές τις ιδιαίτερες, αιθέριες μουσικές οντότητες του μέτρου πρέπει απλά να σταματήσουμε να τις κυνηγάμε. Ο συντονισμός δεν είναι ο μόνος τρόπος για να ευχαριστηθούμε τη μουσική. Κάποιες φορές μάλιστα μας παγιδεύει και δεν μπορούμε να απολαύσουμε πολλά άλλα στοιχεία της μελωδίας. Οι άπιαστες άρσεις είναι απελευθερωτικές. Σε ταξιδεύουν πολύ περισσότερο. Είναι μια αίσθηση αμήχανη και ερωτική.  Να μην έχεις τον έλεγχο. Πλησιάζουν τόσο κοντά στο να δώσουν στο νου αυτό που περιμένει να ακούσει, όμως ποτέ δεν το κάνουν. Και πότε το ανικανοποίητο δεν ήταν κάπως ηδονικό για την ανθρώπινη φύση;

Τι σημασία έχει λοιπόν αν δεν μπορούμε να βηματίσουμε πάνω τους;