Για τα παιδιά μου

Μία από τις πιο όμορφες εμπειρίες της ζωής μου ήταν ότι έγινα δασκάλα στα παιδιά μου. Κάθε απόγευμα εδώ και 4 ολόκληρα χρόνια γίνομαι φίλη, στήριγμα, καθηγήτρια, ίσως και λίγο μαμά για όλα μου τα παιδιά. Απλά αυτό αποφάσισα να το λέω «δασκάλα» για συντομία. Όπως ακριβώς και κάθε «δάσκαλος» είμαι μια συντόμευση όλων αυτών. Όπως είπα γίνομαι κάθε απόγευμα και από τη στιγμή που γίνομαι, γίνομαι και για πάντα. Αν είναι δύσκολο; Ναι είναι πάρα πολύ δύσκολο αλλά όχι σε θέματα ύλης και προετοιμασίας. Για αυτά δε θα μιλήσω καν. Φτάνει , έχουμε μιλήσει αρκετά για το «Πώς πάει στα μαθηματικά;» «Στη φυσική;», «Χημεία δεν έχει πολλά!» «Δυσκολεύεται στα αρχαία.» Όταν μπαίνω στο σπίτι σας, είμαι όλα αυτά και είμαι και όλα τα άλλα.

Κάθε απόγευμα επί τέσσερά χρόνια ρουφάω κάθε στάλα ενέργειας για να πλημμυρίσω τα πνευμόνια μου και να πάω στα παιδιά μου, γιατί κάθε ένα από αυτά, αξίζει την ίδια ενέργεια, την ίδια αφοσίωση, το ίδιο κομμάτι της ζωής μου, και όσο είμαι εκεί, απέναντί του, στο γραφείο του, καλούμαι να το καταθέσω. Και θέλω. Γιατί είναι πολύτιμο δώρο, να έχεις απέναντί σου δύο μάτια απόλυτης εμπιστοσύνης.

Σε εκείνη την καρέκλα που συνήθως κάποια μαμά φέρνει από την κουζίνα, κοντά σε εκείνη τη σόμπα, που τη γυρίζετε πάνω μου γιατί ξέρετε ότι είμαι κρυουλιάρα, δίπλα στο κέικ το σπιτικό που με πιέζετε να φάω, δε δίνω απλώς πληροφορίες, γνώσεις ή το παρακάτω κεφάλαιο στην ύλη. Δίνω ένα κομμάτι του εαυτού μου. Και τα παιδιά, ναι, είναι γεγονός πώς δεν ενθουσιάζονται με το να μάθουν έναν νέο τύπο στη φυσική, αλλά ποτέ δεν παύουν να ενθουσιάζονται αν καθίσεις, ολόκληρος απέναντί τους, χωρίς προσωπείο και τους δώσεις λίγο από τον εαυτό σου, επί ίσοις όροις, όπως κάνουν κι εκείνα. Γιατί εκεί, μέσα στο δωμάτιό τους, ανάμεσα από τις μουτζούρες στα τετράδια και τις μελανιές στα γόνατα, σου δίνουν κι εκείνα την καθημερινότητά τους, ένα μεγάλο κομμάτι από τη ζωή τους, τον εαυτό τους. Ναι μπορεί να είναι μεσημέρι και νυστάζουν ή να είναι βράδυ, να βρέχει και να έχει και κρύο. Ναι τα παιδιά βαριούνται. Αλλά πραγματικά αν δεν έχετε καθίσει απέναντί τους, δεν μπορείτε να καταλάβετε και πόσο λαχταρούν! Αχ να ξέρατε πόσο λαχταρούν! Λαχταρούν να μιλήσουν, να μάθουν, να εκφράσουν, να περιγράψουν, να πουν, να δείξουν! Λαχταρούν να μιλήσουν για τη μέρα τους, για τη ζωή, για την κοινωνία, για την ερωτική τους απογοήτευση ή για κάποιον που τους βασανίζει! Λαχταρούν να πουν τι άκουσαν στις ειδήσεις ή τι διάβασαν στο ίντερνετ! Λαχταρούν να μοιραστούν τη μουσική τους, τα βίντεο που βλέπουν, την ταινία που τους άρεσε στο σινεμά, την τέχνη τους, τις ζωγραφιές τους! Λαχταρούν να κουβεντιάσουν για τα πιο ανεξήγητα πράγματα, για φιλοσοφικά ερωτήματα, για πολιτική! Να ρωτήσουν, να γελάσουν, να κλάψουν! Κι ας κλάψουν!

Όταν τα παιδιά μου γελάνε μαζί μου, γελάνε στο μάθημά μας, είμαι απλά ευτυχισμένη. Όμως όταν τα παιδιά μου κλαίνε μπροστά μου για οτιδήποτε τα απασχολεί αν και μου κόβονται τα πόδια - γιατί τα θέλω είτε να γελάνε είτε να γκρινιάζουν για τις ασκήσεις- πραγματικά εκτιμώ όσο δεν πάει αυτή την κατάθεση ψυχής που μου κάνουν. Είναι τιμή μου να με εμπιστεύονται και στα πιο δύσκολα και στις πιο ταραγμένες στιγμές ή ακόμα και τις απλές στιγμές που με τις ανασφάλειες της ηλικίας, ξαφνικά γίνονται τόσο μαύρες! Είναι τιμή μου να περνάτε τις στιγμές σας μαζί μου, να με αφήνετε τόσο βαθιά μέσα στον κόσμο σας και είναι υποχρέωσή μου όταν βγω από το αυτοκίνητο και πριν χτυπήσω την πόρτα σας να πάρω μια βαθιά ανάσα να βρω όλα τα ψίχουλα ενέργειας που έχω και να έρθω απέναντί σας, ως άνθρωπος. Κι ας είναι η 4η φορά που φουσκώνω και γίνομαι άνθρωπος μέσα στην ίδια ημέρα. Γιατί απέναντί σας δεν θέλετε έναν καθηγητή, θέλετε έναν άνθρωπο. Και ποτέ δεν τον κρύβω. Αν δεν είμαι καλά, θα φέρω όλη μου την ενέργεια αλλά δε θα προσποιηθώ κάτι άλλο. Θα είμαι πάντα ειλικρινής όπως και εσείς είστε και όπως ακριβώς αυτό θέλετε. Αν δεν είμαι πολύ καλά θα σας το πω, για να ξέρετε ότι όλου έχουμε τις στιγμές μας τις άσχημες και ότι μαζί θα τις φτιάξουμε. Εξάλλου όπως εγώ είμαι εκεί για εσάς, έτσι κι εσείς για εμένα κι ας μην το καταλαβαίνετε. Λατρεύω να μαθαίνω για το πώς πήγε η μέρα σας και ό,τι άλλο νέο έχω χάσει από το προηγούμενο μάθημα (αποκλείεται να έχω χάσει πολλά με ενημερώνετε και στα σόσιαλ), λατρεύω να ξέρω τους καθηγητές σας με τα ονόματά τους , να ακούω ιστορίες για τους συμμαθητές σας! Λατρεύω να έχουμε τους κώδικές μας, να μου αναφέρετε κάτι και να μην χρειάζεται να μου το εξηγήσετε, να γίνομαι κομματάκι της καθημερινότητάς σας. Λατρεύω το ύφος σας όταν επιτέλους καταλαβαίνετε την άσκηση και όταν τη λύνετε μόνοι σας μπροστά μου! Όταν βάζουμε στοιχήματα και τα κερδίζετε και «μου τη λέτε» γιατί ΝΑΙ «10 συνεχόμενες ασκήσεις και κανένα πρόσημο λάθος»! Βέβαια λατρεύω να κερδίζω και στοιχήματα και να σας κοροϊδεύω σκουλήκια μου που την πατήσατε!

Το πόσο δύσκολο και απαιτητικό είναι αυτό το να γεμίζεις και να ξαναγεμίζεις άνθρωπος και να δίνεις όλη σου την ενέργεια το καταλαβαίνω όταν από το τελευταίο μάθημα, αργά το βράδυ, οδηγώ σπίτι. Εκεί καταλαβαίνω πόσο απαιτητικό είναι να είσαι δάσκαλος. Θέλει τσαγανό, θέλει κουράγιο, θέλει ακούραστη ψυχή. Να είσαι δηλαδή κάθε μέρα τόσο πολύ άνθρωπος. Να είσαι έμπνευση, να είσαι ειλικρίνεια, να είσαι πάτημα και σκαλί. Γιατί έτσι γίνεσαι άνθρωπος, έτσι γίνεσαι δάσκαλος. Και η γνώμη μου είναι ότι ενώ το δάσκαλος σημαίνει πάρα πολλά, το μαθητής σημαίνει πολύ λίγα, κι εγώ τόση ώρα δε σας μιλάω για τους μαθητές μου, σας μιλάω για τα παιδιά μου.

Είναι αδικημένα τα παιδιά πολύ! Τους αποδίδεται η ιδιότητα του μαθητή και ξαφνικά ξεχνιούνται όλα τα άλλα. Ξεχνιέται το πόσο άνθρωποι είναι κι εκείνα. Ξαφνικά κρίνονται από το πώς έγραψαν στη φυσική. Και οι μαμάδες με ρωτάνε «πώς πήγε στη φυσική σήμερα;». Εγώ πέρα από την εξέλιξη (ή και την μη εξέλιξη) στη φυσική και σε όποιο άλλο μάθημα, έχω την τύχη να βλέπω από κοντά ολόκληρη την εξέλιξη ενός ανθρώπου. Και μπορεί στη φυσική να μην είναι υπέροχη, αλλά έχετε δει τα σκίτσα στο τετράδιο του; Τα συγκινητικά σχόλια του προπονητή στο ποδόσφαιρο τα ξέρετε; Τους στίχους που γράφει, τις κοινωνικές της θεωρίες, τη μουσική του, το βιβλίο με τα βιώματά της που προσπαθεί να ολοκληρώσει; Τα τρίποντα στο μπάσκετ, τα κύπελα στο τέννις, και την επίδειξη στο μονόζυγο που ζήλεψε όλο το υπόλοιπο λύκειο τα ξέρετε; Τους ρόλους που μαθαίνει, που μου μιλάει για Τσέχωφ, το πόσο όμορφα χορεύει; Το πόσο όμορφος άνθρωπος γίνεται; Το βλέπετε; Γιατί εγώ το βλέπω κάθε μα κάθε μέρα και συγκινούμαι κάθε μα κάθε μέρα και θα ήθελα να το δει ο κόσμος όλος κι ας τολμούσε ποτέ να έλεγε κάτι διαφορετικό.

Μακάρι όλοι να έβλεπαν αυτό που έχω δει εγώ σε εσάς! Μακάρι κάποτε να τους δείξετε ό,τι δείχνετε και σε εμένα. Εγώ θα είμαι πάντα από τους μεγαλύτερους θαυμαστές σας , δίπλα σας στον αγώνα σας, με τη λαχτάρα να σας δω να τρέχετε και να τα σαρώνετε όλα μόνοι σας. Κάποτε θα σταματήσουμε να κάνουμε μαθήματα αλλά ξέρετε πως σε αυτό θα με έχετε πάντα μαζί σας, σε αυτό όπως και σε κάθε τι άλλο! Ακόμα και στο τι να βάλετε σε εκείνο το πάρτι.

Αυτό το είχα γράψει πριν κάποιες μέρες

Αυτό που έχω δει εγώ

Και αν κανείς σας σταματήσει,

Θα έχει να τα βάλει μαζί μου.

Και αν κανείς σας κρατήσει

Για να μην τρέξετε,

Θα έρθω να τρέξουμε μαζί.

Το έχουμε κάνει τόσες φορές,

Τι είναι άλλη μία.

Κι αν ποτέ κανείς διαολεμένος τολμήσει

Να σας αμφισβητήσει

Θα τρέξω να κρυφτώ,

Θα φύγω όσο πιο μακριά γίνεται

Για να τους δείξετε αυτό που έχω δει εγώ.

Με αγάπη , 

κα.Χριστίνα