Μαύρες Τρύπες
Ένας ύμνος για τις μαύρες τρύπες που μπορεί να ήταν και λευκές.
Στις 10 Απριλίου του 2019 ήρθε στο φως η πρώτη μαύρη τρύπα. Ναι, αυτό σίγουρα δεν θα μπορούσε να γίνει. Το φως θα πήγαινε στη μαύρη τρύπα και μετά δε θα υπήρχε φως. Εν τούτοις, στις 10 Απριλίου δημοσιεύτηκε η πρώτη φωτογραφία μιας μαύρης τρύπας. Είχε βουίξει το σύμπαν. Κάτι εξίσου αδύνατον με το να έρθει στο φώς η μαύρη τρύπα. Σε κάθε περίπτωση, εντός της ταπεινής μας ατμόσφαιρας που δε στερείται αέρα, φωτός και ήχου με αυτή τη φωτογραφία βούιξε το προσωπικό μας σύμπαν, ο κοντινός μας κόσμος, η Γη μας. Τα δημοσιεύματα κυκλοφόρησαν αμέσως και παντού. Το είχα δει στην αρχική σελίδα στα social media αλλά δεν αρκούσε αυτό. Μου το έστειλαν η ξαδέρφη μου, η μαμά μου, το δημοσίευσε η θεία μου, το σχολίασε η αδερφή του, ο θείος του, ο ξάδερφός της. Ακουγόταν εντυπωσιακό. Σίγουρα ήταν. Μία μαύρη τρύπα.
Μαύρη κουκίδα για εμένα εκείνη τη στιγμή. Θυμάμαι ότι δεν πάτησα καν πάνω στο ποστ για να το ανοίξω. Έμεινα στον τίτλο και σε ότι φαινόταν στη μικρή εικόνα. Έμεινα στην προεπισκόπηση. Σοβαρά, ποιος θα έμενε στην προεπισκόπηση της μαύρης τρύπας; Ποιος αρκείται στην υπόνοια του χάους; Ίσα που πέρασα τα μάτια μου από πάνω της όμως. Ήταν κάτι φωτεινό και στη μέση είχε, ναι, μία μαύρη τρύπα. Δεν πρέπει να υπήρχε κάτι άλλο. Εξάλλου τι θα μπορούσε να υπήρχε. Πόσο χάος να χωρέσει σε μία οθόνη, πόσο μάλλον κινητού οθόνη; Πολύ θα μου πείτε. Ειδικά όταν αυτή παγώσει . Αλλά δε μιλάμε γι αυτό το χάος, την ψυχική ανακατωσούρα. Μιλάμε για την πλήρη σωματιδιακή αταξία, δηλαδή το απόλυτο γλέντι της εντροπίας.
Εκατό χρόνια επιστήμης δικαιώθηκαν με αυτή τη φωτογραφία . Ο Αϊνστάιν ευτυχής πλανάται ένα με τις θεωρίες του. Ή μάλλον πλανάται εκατομμύρια και δισεκατομμύρια με τις θεωρίες του. Κάτω από τα λευκά του μουστάκια θα γελούσε. Πόσα χρόνια τους πήρε θα σκεφτόταν. Ναι , μας πήρε πολλά αλλά να ΄μαστε. (και όχι το Namaste που εξασκεί σχεδόν καθημερινά κάθε ένας πλέον ισχυριζόμενος ότι κυνηγά την «πνευματικότητα», πηγαίνοντας την ανθρωπότητα εκατοντάδες βήματα πίσω). Καταφέραμε λοιπόν να δούμε, να επαληθεύσουμε, να εξακριβώσουμε το χάος. Είναι εκεί. Έτοιμο να μας καταβροχθίσει, να μας καμπυλώσει , να μας συμπιέσει, να μας εκμηδενίσει εντελώς. Να χαθεί το τότε, το πριν το τώρα. Να μείνει μόνο λογική, χωρίς συνείδηση να την παρατηρεί. Να μη μείνει δηλαδή ούτε λογική. Γιατί υπάρχει άραγε κάτι το οποίο δεν παρατηρεί κανείς; Φυσικά και υπάρχει. Γιατί να πρέπει η ύπαρξη να κρίνεται από τη δική μας. Πιθανώς είμαστε οι μόνοι παρατηρητές που μπορούμε να καταγράψουμε την ύπαρξη αλλά η απουσία μας, μπορεί να συνεπάγεται την ανυπαρξία καταγραφής αλλά σίγουρα όχι την ανυπαρξία. Χάθηκα. Δεν ξέω καν πώς ξεκίνησαν όλες αυτές οι σκέψεις. Ακριβώς αυτό κάνει. Καταπίνει φωτόνια. Δηλαδή καταπίνει τα πάντα, τα πάντα μας. Και παράλληλα ξερνάει τόσα αμέτρητα ερωτήματα, αδιανόητες σκέψεις - γίνεται- , δαιδαλώδη σενάρια. Ο περιορισμένος εγκέφαλος πονάει κυριολεκτικά από την απεραντοσύνη του.
Η Γη λοιπόν απαθανάτισε το κενό που τυχαίνει να είναι υπερσυμπυκνωμένη ύλη και συνάμα ο τεράστιος μπαμπούλας που κάποτε ίσως σημάνει το τέλος της. Και αν δεν είναι αυτός, θα είναι κάποιος άλλος. Η Γη γνώρισε το ένα χάος που υπάρχει λίγο έξω από το ηλιακό της σύστημα 3 εκατομμύρια φορές μεγαλύτερο από εκείνη με ασύλληπτη δύναμη. Η Γη έφτασε πιο κοντά από ποτέ στο να γνωρίσει κάποιο θεό της. Ο Αϊνστάιν στις 10 Απριλίου αν δεν τον είχαν κάνει σωματιδιακή σκόνη οι ίδιες οι θεωρίες του, σίγουρα θα γελούσε κάτω από τα λευκά του μουστάκια.
Κάτω από τα λευκά της μουστάκια, εκείνη θα αδιαφορούσε, θα κουνούσε την κατάμαυρη νωπή μύτη της και θα πήγαινε προς το τοστ του μπαμπά πάνω στο τραπεζάκι. Και εγώ εκείνη τη μέρα απεγνωσμένα έψαχνα να συναντήσω για άλλη μια φορά αυτή την κατάμαυρη μύτη. Ποια μαύρη τρύπα μου λέγατε λοιπόν τέτοια ώρα; Θυμάμαι την κοίταξα τη φωτογραφία ένα με δυο δευτερόλεπτα και την έκλεισα. Παρά λοιπόν το διαδικτυακό και όχι μόνο, σάλο, εγώ έψαχνα μια άλλη φωτογραφία. Είχα μυαλό μόνο γι αυτή. Αλλά η αλήθεια είναι ότι δε θα ήθελα να έχω μάτια γι αυτή. Για μία άλλη μαύρη τρύπα. Τη δική μου μαύρη τρύπα. Η οποία ήταν κατάλευκη, και μετά δεν ήταν. Η μόνη υπερβολή στη δήλωση αυτή είναι το «κατάλευκη». Σίγουρα με μια πρώτη ματιά , έδινε μια λευκή εντύπωση. Με δεύτερη, τρίτη και τέταρτη, η εντύπωση γινόταν όλο και πιο μπεζ.
Αυτός ο παρελθοντικός όμως χρόνος είναι πιο αβάσταχτος και από το κενό της τρύπας το ίδιο. Και τώρα εδώ . Φαίνεται σε κάθε πρόταση. Κάθομαι και γράφω για το πιο δυσνόητο και σύνθετο φαινόμενο της φυσικής. Γιατί ξαφνικά μοιάζει πιο εύκολο να αρχίσεις να γράφεις για το νόμο της σχετικότητας και την καμπύλωση του χρόνου παρά να βρεις λέξεις για να περιγράψεις το πώς είναι να χάνεις το σκύλο σου, όταν και οι λέξη «σκύλος» ακούγεται λάθος. Τρίζουν τα κόκαλα του Αϊνστάιν με αυτά που λέω. Αλλά είχε σκύλο ο Αϊνστάιν; Τον έχασε; Αν ναι τότε θα ξέρει ότι ο κόσμος αλλάζει. Είναι πολλά μαζί και λίγα. Κάθε στιγμή είναι πολύ υποκειμενικό το τι είναι ο κόσμος σου. Το μόνο σίγουρο είναι ότι κάθε στιγμή δε θέλεις να τον χάσεις. Και όσοι έχουν σκύλο ξέρουν ότι η πιθανή ταχύπνοια του σκύλου σου σε απασχολεί πολύ περισσότερο από το τι κάνει το ηλιακό σύστημα ή κάτι έξω από αυτό. Η συντέλεια του κόσμου μπορεί να είναι πολλά όταν και ο κόσμος μπορεί να είναι πολλά. Κόσμος σου μπορεί να είναι ένα κομμάτι τυρί που θα προσγειωθεί στο πλακάκι και θα ξέρεις ότι το επόμενο δευτερόλεπτο δε θα είναι εκεί, μπορεί να είναι κομψές, γρήγορες ή νωχελικές πατούσες να καταφθάνουν από τα μέσα δωμάτια, ένα επίμονο μπαλάκι του τένις κολλημένο μπροστά από τον καναπέ ή μία συνεχής διαπραγμάτευση για το «μέσα ή έξω» στο μπαλκόνι. Κόσμος σου σίγουρα είναι να ανοίγεις την πόρτα του σπιτιού και να ξέρεις ότι κάποιος αγουροξυπνημένος και χαρούμενος θα σε υποδεχθεί μόλις του πεις ένα «Πού είσαι ψιψί;» και ας είναι και σκύλος. Και ο κόσμος σου για να καταρρεύσει δε χρειάζεται να γίνει μια αστρική σουπερνόβα έκρηξη που θα ρουφήξει στο μετέπειτα σκοτάδι της τη Γη.
Είναι χάρισμα και βάσανο αυτό που μπορεί να σου δώσει. Να το αγαπήσεις τόσο που όταν φύγει, η μόνη αφορμή που θα σε κάνει να γράψεις γι αυτό να είναι η Μαύρη Τρύπα και η ασύλληπτη δύναμή της, το σκοτάδι της. Αυτό μόνο θα πω.
Κάπου κάπου μέσα μας, οι επίγειοι δεσμοί ξεπερνούν τις γιγάντιες διαγαλαξιακές βαρυτικές δυνάμεις. Και μία παλιά φωτογραφία του άλλοτε κουταβιού ξεπερνά κάθε άλλη μαύρη τρύπα.
Για τον κόσμου σου είναι μια πραγματική τρύπα, πολύ πιο πραγματική, πολύ πιο μικρή, ελάχιστη, πολύ πιο ισχυρή από την ίδια την ανυπαρξία, η απώλεια της πιο «καθαρής» και πενταβρώμικης συντροφιάς, που σε τραβάει στο σκοτάδι της παρά το μεγαλείο του υπόλοιπου κόσμου. Η ασύλληπτη τετράποδη δύναμη του να δένεσαι, να ζεις και να χάνεις. Η μικρή μας ζωή ωχριά στο αχανές ανεξήγητο του σύμπαντος αλλά και το αχανές του σύμπαντος ωχριά μπροστά σε τόσο συγκεκριμένη, απτή αγάπη και σε μουστάκια που σε αγγίζουν βρεγμένα μετά το νερό.
Είτε ένα αστέρι σβήνει, είτε η συντροφιά σου, το σκοτάδι μετά σίγουρα θα σε τραβήξει.
Για τη Βανίλια.
Γαλήνη νιώθω στο σκοτάδι σου. Γαλήνη που δε βασανίζεσαι εσύ κι ας σημαίνει αυτό ότι βασανιζόμαστε εμείς λίγο παραπάνω.
