Με αφορμή τα σημερινά αποτελέσματα και κάποιες αναρτήσεις
Με αφορμή κάποιες αναρτήσεις συντρόφων μετά τα εκλογικά αποτελέσματα...
Είναι δύο πράγματα που δεν καταλαβαίνω.
Βασικά είναι τρία τα πράγματα, καθώς θα προσθέσω ένα ακόμα που μου έρχεται στο μυαλό, το οποίο περιβάλλεται με μία αχλή «απαγορευμένου και δακτυλοδεικτούμενου» στη «σκληροπυρηνική» αριστερή πολιτική: το συναίσθημα. Συνήθως παρατηρώ να αποφεύγονται συναισθηματισμοί στην πολιτική αλλά δε θεωρώ ότι κάτι τέτοιο είναι υγιές. Και πλέον από αυτά που διαβάζω γύρω μου, θεωρώ ότι σίγουρα δεν είναι υγιές. Τα σημερινά αποτελέσματα για ένα συναισθηματικά νοήμων άτομο, που δηλώνει «Αριστερός» θα έπρεπε να προκαλούν θλίψη και απογοήτευση για την εμφανή αποτυχία του χώρου. Αντ' αυτού κυρίως εκδηλώνεται μισάνθρωπη χαιρεκακία και ικανοποίηση για την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ. «Το πήρε το μάθημά του.»
Θα συνεχίσω λοιπόν με την αλαζονική συμπεριφορά απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ. Μπορούμε να του χρεώσουμε πολλά του ΣΥΡΙΖΑ και δικαιολογημένα, αλλά δεν μπορούμε να του τα χρεώσουμε όλα, ειδικά όταν αδυνατούμε να χρεώσουμε το οτιδήποτε σε εμάς. Κυκλοφορεί πολύ ο χάρτης της Ελλάδας βαμμένος μπλε συνοδευόμενος με ένα «Εσύ το έκανες αυτό» για τον Τσίπρα. Θα ήταν κάπως πιο βολικό πολιτικά αυτό, αλλά δυστυχώς νομίζω πώς όλοι καταλαβαίνουμε ότι δεν έχουν έτσι ακριβώς τα πράγματα. Αν δεν το καταλαβαίνουμε, ή προσποιούμαστε να μην, τότε είμαστε σε ένα εξευτελιστικά πρώιμο στάδιο, αλλά όλοι μαζί τη βάψαμε «μπλε» την Ελλάδα.
Σε άλλη χώρα κυβερνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ και σε άλλη χώρα είχαν δράση τα υπόλοιπα , εντός ή εκτός Βουλής, κόμματα που τίθενται στον αριστερό χώρο; Είχαμε κάποιο διαφορετικό πεδίο δράσης που αυτομάτως συνεπάγεται της αποποίησης ευθυνών; Απευθυνθήκαμε με τις δράσεις μας και τον πολιτικό μας σχεδιασμό (και βάζω έναν αστερίσκο εδώ) σε κάποιο διαφορετικό λαό; Γιατί αν όχι, δεν νομίζω ότι φταίει τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ και όχι πρωτίστως εμείς (με έναν δεύτερο αστερίσκο) που δεν καταφέραμε να καρπωθούμε ως αριστερός χώρος έστω και μία μονάδα από τις τόσες που έχασε ο ΣΥΡΙΖΑ και που αντιθέτως κέρδισε με ευκολία η Δεξιά προωθώντας εκ νέου μια από τις πιο κεφαλαιοκρατικές, διεφθαρμένες και απάνθρωπες πολιτικές που είχε ρημάξει για τα καλά την Ελλάδα τα προηγούμενα χρόνια. Έσυραν το λαό στα μνημόνια, και συγκέντρωσαν 40% με δηλώσεις περί 7ήμερης εργασίας, «ψυκτικών» και «τέλος στην καταπάτηση του ασύλου, καθώς θα καταργηθεί το άσυλο». Κάτι κάνουμε πολύ λάθος όταν διαμορφώνεται τέτοιο ποσοστό με τέτοια χαρακτηριστικά.
Και εδώ έρχονται οι αστερίσκοι. Ο δεύτερος αστερίσκος τοποθετήθηκε δίπλα στο «εμείς» γιατί όσοι «σύντροφοι» διαβάζουν το κείμενο θα έχουν ριγήσει κατά την ανάγνωση αυτής της αντωνυμίας. «Ποιοι εμείς;» σκεφτόμαστε με την καρδιά μας να χτυπάει σαν τρελή. « Μήπως ταχθήκαμε με κάποια άλλη αριστερή δύναμη που εμφανίζει μηδαμινές προγραμματικές διαφορές όσο ο καπιταλισμός κατατρώει τον ελληνικό λαό;» «Μήπως αμαυρωθήκαμε έτσι όσο η Δεξιά εκτοξεύει τα ποσοστά της;» . Πραγματικά, μία εν γένει φιλάνθρωπη, αλλά στα «μεταξύ της» μισάνθρωπη και κοντόφθαλμη πολιτική πώς να εμπνεύσει στήριξη μεγαλύτερη του 0,3 ή 0,5%;
Πώς γενικά να εμπνεύσει όταν μονίμως επιδιώκει τη θέση άμυνας; Και εδώ ερχόμαστε στον πρώτο αστερίσκο περί πολιτικού σχεδιασμού. Ανέκαθεν η άμυνα για την «Αριστερά» ήταν πιο εύκολη. Μας έχει γίνει δεύτερη φύση να οδηγούμε στο εδώλιο όποιον κάνει βήματα μπροστά ενώ εμείς μοιάζουμε να πασχίζουμε να μείνουμε στάσιμοι. Είμαστε βολεμένοι μακριά από τις ευθύνες και τα ρίσκα μια επιθετικής πολιτικής. Είμαστε βολεμένοι στο να κάνουμε μια τρύπα στο νερό. Έχουμε μάθει άλλος να αποφασίζει, άλλος να πράττει, κι εμείς να αντιδρούμε. Ειδικά τώρα με την ανάκαμψη της Νέας Δημοκρατίας επιστρέψαμε στην κανονικότητα μας. Σκληρή, ολοκάθαρη, δεξιά πολιτική κι εμείς να εμφανιζόμαστε σωτήρες επί τετελεσμένων γεγονότων. Η Αριστερά έχουμε μελετήσει καλά τον αντίλογο, και έχουμε πολλές φορές μείνει σε αυτόν. Έχουμε φτάσει στόχος μας να παρουσιάζεται η αντιπολίτευση. Αλλά ο «λόγος» μας που είναι; Η «πολίτευση»; Χωρίς ρίσκο, χωρίς όραμα, χωρίς πραγματικό σχέδιο χωρίς ρεαλιστικές προτάσεις, αλλά με αποκρυσταλλωμένες ιδέες, με τυπικά λογύδρια, ένα παρωχημένο αριστερίστικο αλληλοσπαραγμό και έναν κολλημένο αντίλογο πώς θα μπορούσαμε να εμπνεύσουμε ένα λαό που προσπαθεί να επιβιώσει;
Δεν είναι ανύπαρκτη η αριστερά στην Ελλάδα, είναι ξερή και μίζερη, και αυτό είναι χειρότερο όπως δείχνουν και τα σημερινά αποτελέσματα. Είναι αποκαρδιωτικό.