Πώς να (μην) γίνετε συγγραφέας: 

Η ξενάγηση

Έχω πάρει την αγαπημένη μου θέση - aka καναπές με βαβούρα στο σαλόνι- και τώρα περιμένω να έρθει η έμπνευση. Παίζαμε ένα κυνηγητό όλη την ημέρα. Το πρωί, στο αυτοκίνητο. Το απόγευμα, στο αυτοκίνητο. Μπα άσε καλύτερα, το βράδυ με ηρεμία. Νωρίς το βράδυ, στο μπάνιο. Ε εκεί με το καυτό νερό στο κεφάλι. Μπα, κέρδισε το καυτό νερό. Πάλι. Άσε, δεν πειράζει, πιο αργά το βράδυ, με ηρεμία. Εν τω μεταξύ ήρθε το αργά το βράδυ και έφυγε η ηρεμία. Πάλι έφυγε η ώρα. Θα τη δέσω καμιά μέρα να συνεργαστεί. Αν και δεν μπορώ να πω, δεν μου έχει σταθεί καλύτερος σύμβουλος γραφής από το χρόνο. Ειδικά όταν τελειώνει. Ο χρόνος, συνέχεια σε αυτόν αναφέρομαι. Κάτι έχω με το χρόνο. Μήπως είναι το δικό μου ζήτημα που ξετρυπώνει σε κάθε απόπειρα; Λογοτεχνική απόπειρα. Εν τω μεταξύ δεν μου αρέσει ο όρος λογοτεχνική. Δεν είναι λίγο ρηχός; Λέξεις δομούν και αποδομούν ζωές, φέρνουν το άυλο στην ύλη και το μεταφέρουν. Θα σαλεύαμε χωρίς τις λέξεις. Λόγος, τέχνη; Τι είναι, πίνακας; Καλλιέπεια λέει ένα φίλος για τα κείμενά μου. Ύβρις σχεδόν, να εξυμνείς τις λέξεις απλά για την ομορφιά τους. Κουβαλούν την ανθρωπότητα, κουβαλούν εμένα. Κουβαλούν άνθρωπο σε άνθρωπο, στάζουν αγάπες, φόβο και ιστορία. Ρίσκο είναι και που πας να τις αγγίξεις. Δύναμη παντοδύναμη, πριν σε αποδομήσουν. Λογοτεχνική; Σαλεμένος νους, που επιτέλους αποδεσμεύεται εν μέρει από το απέραντο του αφηρημένου και το απέραντο του συγκεκριμένου. Και αν τα καταφέρεις. Το απόπειρα είναι πολύ καλύτερος. Αλλά εγώ δεν τα καταφέρνω τώρα. Τίποτα αξιόλογο που να αξίζει την απόπειρα και να μην είναι μόνο γράμματα σε χαρτιά. Τα χαρτιά δεν έχω καταθέσει για την υποτροφία. Για τι μήνες; 22 Ιανουαρίου με 21 Φεβρουαρίου; Να το γράψω. Και τώρα τι να γράψω; Πήγε δώδεκα πάλι; Πάλι θα κοιμηθώ τρεις. Θέλουν τα παιδιά να κάνουμε κλήση. Ευτυχώς έχουν αποδεχθεί ότι δεν μπαίνω ποτέ και δεν επιμένουν πολύ. Αυτή την ανάγκη άραγε να μείνουν μόνοι τους με τις σκέψεις τους να την έχουν νιώσει; Εγώ γιατί ανυπομονώ να μείνω μόνη μου στο κεφάλι μου με τις άλλες 2000 ζωές που τρέχουν παράλληλα; Εν τω μεταξύ αυτό το «Μόνη μου με τις σκέψεις μου» ακούγεται εντελώς διανοουμενίστικο. Αλλά είναι κυριολεκτική ανάγκη. Είναι ανυπόφορο να λειτουργείς μονίμως σε διαστάσεις πολλές και να σκέφτεσαι όλα τα ενδεχόμενα. Αυτό το να μπορείς να γίνεις ο δημιουργός ο ίδιος, δημιουργός με δ κεφαλαίο και ας το έβαλα μικρό, και από το μηδέν το δικό σου, ή καλύτερα το ένα το δικό σου, να μπορέσεις να πας και να φτιάξεις κάθε ενδεχόμενο; Εντάξει όχι κάθε. Η μάλλον ναι, κάθε, απλά ο καθένας έχει τα δικά του κάθε. Εγώ τα δικά μου κάπου τα σημειώνω σε αυτό το κεφάλι και τα αφήνω να τρέχουν. Όταν φτάσουν για τα καλά στη συνειδητότητα, ώριμα, ταϊσμένα, μπορεί να γίνουν και απόπειρα. Αλλά για την ώρα τρέχουν. Και τρέχουν όλα μαζί. Αισθάνομαι μονίμως σαν τις 500 ανοιγμένες καρτέλες στο λάπτοπ. Πάλι στα πόδια μου το έχω, και δεν κάνει, το ξέρω. Κάτσε να τραβήξω το σκέπασμα και να βάλω από πάνω το λάπτοπ. Ναι εντάξει δεν κάνει κάτι, εφησυχάζει λίγο τις τύψεις μου μόνο, ότι το σκέφτηκα και δεν έκανα τίποτα. Βέβαια, μακάρι να έφτανε ένα ριχτάρι να εφησυχάσει τις τύψεις μου. Γιατί τα αφήνω όλα τελευταία στιγμή; Νομίζω ότι οι σχέσεις μου με τις στιγμές είναι λίγο αμφιλεγόμενες. Μίσος - πάθος εναλλαγή, για την καθοριστικότητά τους και το τετελεσμένο τους το στιγμιαίο, βαλμένο εκεί, να κομματιάζει κάθε υπόνοια και ελπίδα για διορατικότητα. Αυτό το αναπόφευκτο και το διαρκές του χαμού τους, η σημασία τους η οποία όμως εξανεμίζεται στη σημασία της άλλης. Έβαλα ένα όμως, περιττό, δεν ξέρω αν βγάζει νόημα. Αλλά μ'αρέσει το όμως. Αυτό που λέω στιγμές όμως - άντε πάλι- μήπως είναι ο χρόνος καμουφλαρισμένος και φλερτάρω ξανά με αυτό το αγκάθι; Υπάρχουν κι άλλα αγκάθια. Πολύ παρωχημένο αυτό με το αγκάθι αλλά ας το γράψω κάτω ποτέ δεν ξέρεις. Το κάτω, σημαντικό. Οτιδήποτε άλλο, φτερά. Και άντε να το ξαναβρίσκεις. Έχει κρύο; Γιατί κρυώνω; Covid; Βαθιά ανάσα. Κατεβαίνει ο αέρας , δεν νιώθω κάτι; Η μήπως; Λες να ναι δύσπνοια. Θα ξαναδούμε σε λίγο. Χάνομαι, μη χάνομαι. Ποιο αγκάθι. Ε πάμε σε επόμενο κλασικό, τον έρωτα. Παραδόξως όσο και αν του είμαι εξαρτημένη και όσο κι αν με έχει χιλιοτρυπήσει ίσως να μην με γοητεύει τόσο. Δεν πειράζει, απόπειρα. Καλά δεν πειράζει, τρόπος του λέγειν. Πειράζει πώς δεν πειράζει. Αν δεν με γοητεύει εμένα την ίδια για ποιον να την κάνω. Όχι, δεν είναι για να ξεκινάς με ημίμετρα. Τι είναι τα ημίμετρα; Δική μου λέξη; Δύσκολο δεν είναι να εξηγείς στον εαυτό σου αυτά που ήδη καταλαβαίνει; Φαντάσου σε άλλους. Αλλά ναι, δεν ξέρω πώς βουτήχητηκα πάλι στο σύνθετο. Απλό είναι, δεν.. Τι; Γιατί με κοιτάζει; Εγώ γιατί κοιτάζω το τηλεκοντρόλ; Α, μου το έχει ζητήσει, το κοιτάζω και δεν το δίνω. Υπολειτουργεί το σώμα όταν είναι σε υπερδραστηριότητα ο εγκέφαλος. Ούτε τα καλύτερα ναρκωτικά τέτοια αφηρημάδα. Δεν κάνω ναρκωτικά είμαι κατά της πάσας φύσης ναρκωκουλτούρας. Πέραν της σκέψης και του συναισθήματος. Τώρα αυτό πώς ξεπετάχτηκε πάλι εδώ. Πρέπει να το λέω σε κάθε κουβέντα με άνθρωπο. Α, πως το είπε η Άννα, το είπε κατατονία. Ναι αυτό ας πούμε να αδρανεί το τώρα σου για χάρη του φαντασιακού σου, σίγουρα πιθανά να το λες κατατονία. Τι; «Ναι, το έγραψα. Ναι θα σου το δώσω». 694****123. Αρκεί να θυμηθώ να το σβήσω. Τέτοια ώρα τηλεφώνημα, τίποτα καλό δεν μπορεί να είναι. Τι με βγάζουν από την κατατονία μου; Την αγαπάω, μπορώ να μείνω εκεί; Εδώ βασικά. Α, να το πάλι. Γιατί δεν με αφήνουν στην ησυχία μου να τρελαθώ; Τι θέλω να φάω αύριο; Πώς το σκεφτόμαστε αυτό; Γιατί αργώ τόσο να απαντήσω; Ε..πες κάτι, οτιδήποτε να φανείς ότι απαντάς σε φυσιολογικό χρόνο. Να σου πάλι ο χρόνος. Τι θα γίνει με αυτό το πράγμα; Πες κάτι. Γρήγορα, αρκεί να μην είναι πολύ λιπαρό. «Κοτόπουλο στο φούρνο με πατάτες». Πρέπει και να χαμογέλασα λίγο. Άβολο χαμόγελο. Ερωτευμένη θα λέει ότι είμαι. Εν τω μεταξύ εγώ υποφέρω να διαλέξω νόημα ζωής και ύπαρξης για την τέχνη μου ή και για εμένα. Όχι, υπερβολή. Αλλά ναι, μοιάζει το συναίσθημα, το ομολογώ. Οι χαρακτήρες μου περιμένουν να τους δώσω ένα δίλημμα για να υπάρχουν, μια λύση για να ζήσουν και ένα αγαπημένο φαγητό. Και είναι αρκετά ανυπόμονοι για ανύπαρκτοι. Κι εγώ να τους κυνηγάω. Ερωτευμένη με αυτό το βάσανο να μου τρώει τη ζωή, χαμένη εγώ σε χίλια κομματάκια. Εκείνο το βιβλίο που έχω ξεκινήσει.. ποτέ; Έχω και μια έμπνευση για white out κάτσε να το γράψω. Α να και κάτι καλό για να γράψω την επόμενη εβδομάδα. Νεφρική ανεπάρκεια ο Κουφοντίνας διαβάζω. Δεν θα αντέξει. Διαβάζω; Τι κάνω μωρέ πάλι στο Facebook; Φαγητό απάντησα τουλάχιστον για αύριο; Αύριο εν τω μεταξύ έχω να αρχίσω το paper, κινέζικα, να ξανακάνω τη σύσταση 3%, να παραδώσω το report. Α είναι και η συνέλευση των Υ.Δ. Θα πάω. Πρέπει να αλλάξω ένα μάθημα. Την Ειρήνη ή τον Πολύδωρο. Μάλλον τον Πολύδωρο, πιο εύκολα. Α και να γίνω συγγραφέας. Μάλιστα, μετά τη γυμναστική. Καλά γιατί είναι ήδη δύο παρά. Από αύριο το ορκίζομαι μειώνω τα social. Αλλά το ορκίζομαι, ορκίζομαι αυτή τη φορά. Το ορκίστηκα πάει. Εντάξει μία να δω τα μηνύματα στο insta και τέλος. Ωραίο τραγούδι αυτό, μα τι έχει γράψει αυτή η Sinatra ή όποιος της το έχει γράψει τέλος πάντων. Μy baby shot me down. Τα περί έρωτος όλα μαζί στην υφή αυτού του κομματιού. Συμπυκνωμένος έρωτας σε κάψουλα. Τα έχει πει όλα, εγώ τι να πω άλλο; Αυτός ο ήχος της κιθάρας. Για να γκουγκλάρω, τρέμολο λέγεται. Για αυτό το τρέμολο μόνο μπορώ να γράψω; Άντε ξεκινάμε για έρωτα και όπου βγάλει. Αλλά να βγάλει όμως ε. Και όχι μόνο να βγάλει , να αρέσει κιόλας. Σε εμένα και στα υπόλοιπα άτομα στόχους που καλύτερα να μην κατανονομάσω. Άτομα στόχους ε; Το σκέφτηκα η αθεόφοβη και έφτασα και να το διατυπώσω μάλιστα. Τέτοιο θράσος η αντίληψή μου, αντί να μείνει σκεπασμένη στο όμορφο ποιηματάκι περί ιδιοτέλειας της γραφής. Δόλος υπάρχει στο γράψιμο και δέλεαρ μεγάλο. Ίσως να μην το απολαμβάνω, αλλά το εκμεταλλεύομαι όσο πάει. Στην προκειμένη αρκεί ο πρώην να μην νομίζει ότι το γράφω για εκείνον. Αρκεί να μην το γράφω για εκείνον. Ελπίζω να μην το γράφω για εκείνον. Αλλά εντάξει όπως και να το κάνουμε έχει γίνει τροφή για τέχνη πολλάκις. Σε ευχαριστώ για αυτό. Σε ευγνωμονώ για αυτό. Μη σου πω ότι βραβευτήκαμε κιόλας εξαιτίας σου. Άντε να ξεκινήσω, έχω μετά να γράψω και μονόλογο. Ά, κάτσε μόλις τον έγραψα. Εντάξει τι διαφορά έχει, ας μην προσποιηθώ κάποιον χαρακτήρα αυτή τη φορά πέρα από τον δικό μου. Λες και άλλες φορές δεν ντύνομαι ο ήρωας μου και δεν ξεπετάγομαι; Τώρα απλά θα έρθω γυμνή. Τέχνη είναι και αυτό. Να τώρα με πιάνει αυτό που η λογοτεχνία μου επιβάλλεται. Θα την επιτάξω, όχι ρε γαμώτο το μπερδεύω αυτό το ρήμα. Θα την υποτάξω, πατάξω μάλλον εννοώ. Δε θέλω να το φιλοτεχνήσω. Όχι ρε γαμώτο, το φιλοτέχνησα πάλι. 

Πώς να (μην) γίνετε συγγραφέας:

Δημιουργία Χαρακτήρα

Είναι μια κρεμάστρα που λύγισε. Δηλαδή αν είναι δυνατόν. Δεν είναι κάτι άλλο. Δε θα αρχίσουμε τα ίδια πάλι. Μάλιστα λέω αυτό το φόρεμα που κρέμεται να είναι το φόρεμα που είχες βάλει σε εκείνο το μεγάλο πάρτι. Α ναι, σε έκανα γυναίκα, είχα καιρό. Λέω να είσαι η Σάρα. Τι εννοείς δε σου αρέσει. Σε ξεδιάλεξα, σου χάρισα όνομα και σε έφερα στο φως από όλη αυτή τη χάβρα της ανωνυμίας. Ναι ίσως να έχεις δίκιο, πιο ισχυρή η ανωνυμία αλλά πώς σε κακόμαθα έτσι; Δηλαδή μου απαρνείσαι την υπόσταση που μόλις σου χάρισα; Προτιμάς την καθολικότητα από την υπόσταση. Εντάξει, ίσως και να σε καταλαβαίνω. Ίσως μάλιστα και να σου φύτεψα εγώ αυτό το ζιζάνιο που σε τρώει τώρα. Καλά, θα το σκεφτούμε λίγο πιο μετά, να δούμε αν τα χούγια σου αξίζουν την καθολικότητα. Δε μου λες Σάρα, ή δυνητικά εσύ που θα φέρεις στις πλάτες σου το βάρος που ελπίζεις να ναι ο οποιοσδήποτε, θέλεις να φοβάσαι το σκοτάδι; Νομίζω ότι θα σου πηγαίνει. Παράξενο που δέχτηκες, γνωρίζω πολλούς που δεν δίνουν την παραμικρή σημασία σε αυτή την πολυτέλεια που λέγεται φως. Κουράστηκα. Νομίζω με κούρασες.

~Ησυχία~

Γιατί χάθηκες σήμερα; Σε βαρέθηκα; Μα δε σου έδωσα ζωή ακόμα. Πότε πρόλαβα. Δεν ήθελα να σε πονέσω. Συγγνώμη. Σου ζητάω συγγνώμη άλλα φταις κι εσύ που παίρνεις κομμάτια μου. Ασυδοσία λέγεται αυτό. Θα τελειώσω κάποτε. Τέλος πάντων, γύρνα πίσω, και θα τα βρούμε.

Ακόμα, εκεί. Την κοιτάζεις. Είπαμε να τα βρούμε, αλλά όχι, δε θα γίνεις η κρεμάστρα. Σταμάτα να το κάνεις αυτό. Δεν έχω λύση σε όλα. Εντάξει, ίσως και να έχω. Αλλά για μια φορά μπορεί η κρεμάστρα να είναι κρεμάστρα;

Τι βλέπεις πίσω από αυτό πάλι; Τη θες να την κάνεις τι; Και πες ότι σου τη δίνω, και τώρα; Σε βλέπω που τη γλυκοκοιτάζεις και βλέπω πώς κοιτάζεις και εμένα. Το ξέρω αυτό το βλέμμα σου, Σάρα. Ναι, Σάρα. Ακόμα δεν έχεις κερδίσει τίποτα πιο καθολικό. Τουλάχιστον όχι μέχρι να μου εξηγήσεις τι μπορεί να βλέπεις σε αυτή την κρεμάστρα. Και πρόσεχε, μην αρχίσεις τίποτα λογοτεχνικές νεφέλες περί του ότι βλέπεις εσένα κρεμασμένη στην κρεμάστρα, γιατί ούτε το Σάρα δε θα σου δώσω τελικά. Ναι εντάξει ήμουν σκληρή, αλλά να σέβεσαι τις αλληγορίες μου σε παρακαλώ. Τις θεωρώ κάτι σαν πολύτιμα μου δαιμόνια. Εσύ είσαι εδώ για να τα τιθασεύσουμε και να τους χαρίσουμε τη φθορά με τη φιλοδοξία της απογείωσης. Δε θέλω να γίνουμε τίποτα ευτελείς μεταφορές. Εντάξει ας την αφήσουμε λίγο και βλέπουμε. Ας σου βρούμε αγαπημένη πρωινή συνήθεια. Ίσως να βγαίνεις για λίγο στο μπαλκόνι πριν πάρεις το πρωινό σου. Καλό θα μπορούσε να ήταν αυτό, ορίστε. Τότε γιατί δεν γράφεσαι; Τι πείσμα και αυτό.

Άντε, για να δούμε. Βλέπεις λοιπόν την κρεμάστρα που λυγίζει κάτω από το βαρύ φόρεμα. Σε γοητεύει ότι λυγίζει. Ένα τεταμένο ημικύκλιο. Έτοιμο για τα πάντα. Ή να αντέξει δηλαδή ή να σπάσει. Σου θυμίζει τόσα πολλά. Τη συνήθεια, τη θέληση, τη λογική. Τη λογική είπες. Μου αρέσεις Σάρα. Τώρα μάλιστα, μου αρέσεις. Για πρώτη φορά νιώθω να αξίζεις. Είναι λυγισμένη, ναι, το βλέπω. Αφού ξανά τα μάτια μου σου χάρισα βρε Σάρα. Αλλά έχεις δίκιο αυτή η κυρτότητα έδωσε στην κρεμάστρα ενδεχόμενα. Της έδωσε όρια και αντοχές. Πιθανότητες. Διαφορετικές εκβάσεις. Αυτή η καμπύλη με τα κοίλα της προς τα κάτω, να υφίσταται τάσεις και να καταπίνει εκβάσεις μέχρι την οριακή αλήθεια που μόνο θα αντέξει. Αμφισβητείται η λογική. Είτε στo πλαίσιo της ίδιας αυτοκριτικής της φύσης, είτε υπό τη δύναμη ερεθιστικών ερεθισμάτων, με γεύση παράταιρης μυστηριακής αλήθειας. Και ελλείψει αποδείξεων και άλλων σύνθετων πραγμάτων η παράταιρη η γεύση γίνεται μεθυστική. Φλερτάρει λίγο με τη φρίκη του θαύματος. Φλερτάρει και με τα «παρά» για να ερμηνεύσει τους φόβους της και καταπονείται η δομή της που βαραίνει σαν παράλογη. Ευτυχώς στα πολλά «παρά» θα σπάσει. Νομοτέλεια σου λέει και κατά τη θλίψη της δοξάζεται επιβεβαιώνοντάς τη. Αλλά η χαραγή αυτή, η παραμόρφωση η παντοτινή που δίνει δυο κομμάτια, δε θα ναι ήττα. Θα είναι η τρανή επικράτησή της, η αυτοεπιβεβαίωσή της, εις βάρος κάθε άλλης που θα αμφισβητεί τους νόμους και θα λυγίζει για πάντα, όπως κάθε ανύπαρκτη κρεμάστρα.

Σάρα, όπως πας θα χάσεις το όνομά σου.

Για στάσου όμως ένα λεπτό. Νομίζω πως σκοντάφτω σε ένα σου ψεγάδι, ή η λογική μου αν θέλεις, βαραίνει και λυγίζει. Θέληση είπες και συνήθεια μα χωρίς δισταγμό κατέληξες στη λογική. Είναι αλήθεια πως η θέληση κυρτώνει τα πιστεύω και τα όχι όπως το βάρος την πλαστική κρεμάστρα, και είναι αλήθεια και ότι συνήθεια κυρτώνει αργά αργά και το βάρος της γίνεται αντιληπτό μονάχα μετά τη θλίψη, μα είναι αλήθεια ότι και για τις δύο έννοιες επικαλέστηκα τον όρο αλήθεια το οποίο με οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ορθά επέλεξες τη λογική να της χαρίσεις τους ορθολογικούς νόμους της καταπόνησης μιας πλαστικής κρεμάστρας για να την τσακίσουν τώρα μεγαλειωδώς.

Και θα σε ρωτήσω, τι έχεις να πεις για τη λογική;

Και θα μου απαντήσεις, ακυρώνοντας κάθε στιγμή το δραματικό μου μονόλογο,

Τη θαυμάζω για την ακεραιότητά της να σπάει.