Περί δεσμεύσεων και λοιπών πραγμάτων που μας καθιστούν υπόλογους της συναισθηματικής συνάφειας των επιλογών μας.
Προς τους ευκόλως και επιλήψιμα διορατικούς με τάσεις αναγωγής σε βιώματα και τυχόν βαθύτερες διαθέσεις: Προσοχή, αυτό το κείμενο είναι γραμμένο σε κυριολεξία.
Μία μύγα σήμερα αποφάσισε πως χρειαζόταν αυτόν τον άνθρωπο στη ζωή της.
Εκείνος θεώρησε θα είχε κάποιους λόγους, προσωπικούς.
Νωχελικά πέταξε και προσγειώθηκε στο παντελόνι του. Ίσως ο άνθρωπος αντέδρασε υπερβολικά αλλά όπως ήταν λογικό δυσαρεστήθηκε από την αργή και αποφασιστική πτήση της προς καταπάτηση του προσωπικού του χώρου. Το αντιλήφθηκε η μύγα, είχε μάθει να διαβάζει καλά το ανθρώπινο είδος, ίσως βέβαια και εκείνο να ήταν αρκετά ευανάγνωστο με την απελπισμένη κινησιολογία των χεριών του. Πήρε λοιπόν τα φτερά της και καταχρηστικά πέταξε ως το πλαίσιο της οθόνης του υπολογιστή. Ο άνθρωπος στωικός και ενοχλημένος επιχείρησε να την απομακρύνει αρκετές φορές όπως είχε κάνει τόσες άλλες, όλες μάλλον αγνοώντας κάποιες εμμονές ή ανάγκες της. Εν ολίγοις, μάταια. Έκτοτε λοιπόν θα έκανε εκείνη βόλτες ανάμεσα στο πλαίσιο και τις σκέψεις του. Το ίδιο νωχελικά, το ίδιο αποφασισμένα, και πρωτίστως το ίδιο αδιάφορα για τις δικές του επιθυμίες.
Αναρωτήθηκε ο στωικός με ποια κριτήρια επέλεξε το φτερωτό παράσιτο να τον βάλει στη ζωή του, αν υπήρχαν τέτοια και αν είχε εκείνος κάποιο λόγο σε αυτή την επιλογή. Φαίνεται πως δεν είχε, το οποίο του προκάλεσε μια άβολη στάση στο σώμα. Και ακόμα θα του την προκαλούσε αν δεν είχαν οι δυο τους εν τέλει καταλήξει σε κάποιες συμβάσεις. Αρχικά ήθελε να αναλογίζεται πως δεν ήταν σκόπιμο. Πως έτυχε να είναι απλώς μια σανίδα σωτήριας σε ένα χώρο με μόνο δύο έμβια όντα. Εκείνον και εκείνη. Αυτό τον έκανε νομίζει να αισθάνεται κάπως καλύτερα, καθιστούσε πιο εύκολο το να απεμπλακεί από μια κατάσταση που του επιβλήθηκε εντελώς εξωγενώς και απροσμένως. Όταν ήρθε ο συνάδελφος απέρριψε αυτή την ιδέα καθώς η νεοαποκτηθείσα συμβία του δεν φάνηκε ούτε στιγμή να χάνει την αφοσίωσή της. Ίσως να φταίει και η συνήθεια, ίσως να φταίει και ότι βρήκε στα άτολμα κουνήματα των χεριών του στωικού την ανοχή. Με τούτα και με κείνα ξεκίνησε μια δέσμευση που λίγο ήθελε να γίνει και δεσμός. Εκείνη πιθανά από ανάγκη εκείνος πιθανά από την ανάγκη της. Κάθονταν λοιπόν και ζούσαν το δεσμό τους. Στο πλαίσιο η μύγα στοχαζόταν τη ζωή της, και απέναντι εκείνος, την παρακολουθούσε να ζει και στοχαζόταν το «αναμεταξύ τους». Με κάποιους υπολογισμούς και άλλα λογικά καθήκοντα άρχισε να αναγνωρίζει πως η επιβεβλημένη του συμβία δεν ήτανε καλά. Ίσως μάλιστα να ήταν και οι ύστατες βόλτες της. Αναγνώριζε όμως στωικά και ίσως λίγο ένοχα ότι οι ύστατες βόλτες της του προκαλούσαν κάποιες ενοχλήσεις. Του έδινε κάποιο χώρο αποφεύγοντας να τον αγγίζει αλλά όχι αρκετό. Εκεί άρχισαν για τον στωικό οι βαρυνούσης σημασίας σκέψεις.
Αποφάσισε λοιπόν πως η μύγα τον χρειαζόταν για τους δικούς της λόγους. Εκείνος τη χρειαζόταν για τους δικούς του. Δηλαδή για να αντλήσει συναισθηματική ανάταση από το γεγονός ότι θα χάριζε τη ζωή σε ένα πλάσμα ενώ είχε κάθε επιλογή να μην. Είχε μάλιστα την ευκαιρία να βιώσει μία μεγαλειώδη ευσπλαχνία για ένα κάπως μα ίσως όχι επαρκώς αηδιαστικό παράσιτο για το οποίο μάλλον ένιωθε οίκτο. Με σκέτη όμως ειλικρίνεια τους λόγους αυτούς τους εφηύρε πάνω στην ανάγκη. Τη δική της. Κατέληξε λοιπόν ότι πρέπει να ήταν η απέχθεια κυρίως που προκαλούσε το ενδεχόμενο φονικό και η οποιαδήποτε συναναστροφή μαζί της, γεγονός που μεταφράστηκε για λόγους αξιοπρέπειας σε ευγένεια και ήθος ψυχής. Με λίγη λιγότερη λιποψυχία θα είχε καταφέρει να την απομακρύνει χωρίς να χρειαστεί να υιοθετήσει φιλευσπλαχνία ή τσιτωμένους ώμους. Στο νεκρό χρόνο απέναντι στη ζωή της αποφάσισε να επενδύσει. Δεν είχε και πολλές επιλογές, αποφάσισε να επενδύσει στο μεταξύ τους. Άρχισε να κεντά λοιπόν τον συναισθηματικό του κόσμο και τον έκανε αριστούργημα. Πήρε δυο ευτυχίες τις έμπλεξε, τις πίστεψε και έφτιαξε μια βολική αλήθεια: Όσο ευτυχισμένος ήταν που δεν τη σκότωνε ενώ τον ενοχλούσε, τόσο ευτυχισμένος ήταν που το πολύ σε κάποιες ώρες θα πέθαινε από βαθιά γεράματα.
Μήπως πέρασαν τα πρώτα δέκα λεπτά και ήδη είχαν φτάσει σε μια πολυεπίπεδη σχέση με περίσσεια κινήτρων και ψυχικών συμπλεγμάτων; Μήπως ήδη η σχέση αυτή απολάμβανε την ανάγκη για εξωραϊστικές συνθήκες; Όσο εξωραϊστική δηλαδή μπορεί να γίνει η ανάπλαση της απέχθειας σε οίκτο; Ναι, λοιπόν μέσα σε αυτά τα δέκα λεπτά που επιβλήθηκε στον στωικό η παρουσία της, ήδη είχε αρχίσει και ανέπτυσσε συναισθήματα. Αγάπης, φόβου, και λοιπών χειριστικών. Την αγαπούσε μάλιστα τόσο που φοβόταν να τη σκοτώσει. Απλά ανυπομονούσε να πεθάνει από φυσικά αίτια. Αγάπη δεν είναι αυτό; Κατά μια έννοια. Έχει πολλές, επέλεξε αυτή που βόλευε στην περίπτωση. Ίσως κατά πολλούς κανόνες, περιστάσεις και άλλων κακών, μια μορφή αγάπης να είναι και η ανοχή. Αν είναι έτσι τότε δέσμιος ήταν αυτής. Και της αγάπης και της μύγας.
Κάποτε κάποτε όσο ο χρόνος αργούσε και τον άφηνε να ατενίζει σε άλλα ενδεχόμενα, συλλογιζόταν πώς θα είχε εξελιχθεί μια παρόμοια σύμβαση με ένα άλλο πλάσμα. Λόγου χάρη, με μία κατσαρίδα. Πολύ χειρότερα, και σίγουρα όχι έτσι. Αναρωτιόταν λοιπόν, αν αυτό τον έκανε προκατειλημμένο έναντι στην κατσαρίδα ή δειλώς ανεκτικό έναντι στη μύγα. Αναρωτιόταν μήπως τον έκανε και τυχερό. Κανένα εκ των παραπάνω ενδεχομένων δεν τον τιμούσε ιδιαίτερα και επομένως αποφάσισε να πάει παρακάτω και να περιμένει τη μύγα να πεθάνει.
Όπως, με έγκαιρη ενημέρωση εκ του γράφοντος, έγινε εξαρχής διακριτό: Δεν προκύπτει κάποιος παραλληλισμός αλλά για οποιονδήποτε παραλληλισμό που πιθανώς να ξεπήδησε από τα άδυτα του ημερολογιακού παρελθόντος - παρόντος ή και μέλλοντος- του αναγνώστη, μάλλον η πραγματικότητα επιβάλλει την επίκλησή του.
Εν τω μεταξύ αυτός ο άνθρωπος τυχαίνει να ήταν ο γράφων. Η μύγα τυχαίνει να ήταν η μύγα.