We don't need no water

Ο κατά κόσμον «Καλιαμπάκος» αλλά για εμένα «μπαμπάς μου» - και ούτε καν «πατέρας μου» όπως συχνά σχολιάζουν οι φίλοι μου- σε μία συνέλευση επί διοικητικών είχε κλείσει την τοποθέτησή του αναφέροντας για κάποιο λόγο ότι η κόρη του ακούει το «The roof, the roof is on fire...». Σε αυτό το σημείο έχω να δηλώσω ότι αυτό το τραγούδι εκείνος μου το έμαθε όταν ήμουν ακόμα σπόρος και πάντα το τραγουδούσαμε μαζί στο αυτοκίνητο. Οπότε τώρα έχω να πω, μπαμπά: we don't need no water, let the motherfucker burn. Burn, motherfucker, burn.

Θυμάμαι εκεί ανάμεσα στη Β και Γ Λυκείου προβληματιζόμουν για το αν θα ακολουθούσα την πορεία Μηχανικού ή αυτή του Γιατρού. Ο «Καλιαμπάκος» υποστήριζε πώς μου ταίριαζε καλύτερα το προφίλ το Μηχανικού αλλά εμένα με βασάνιζε το εξής ζήτημα. Έλεγα πως ήθελα «να βοηθάω ανθρώπους, να είμαι κοντά τους» και δυσκολευόμουν να πιστέψω ότι αυτό το κάνουν και οι Μηχανικοί, καθώς εκείνη την περίοδο η θεραπεία μιας ασθένειας ή ενός σπασμένου χεριού φάνταζαν στα μάτια μου ίσως οι μοναδικοί οι τρόποι για να προσφέρεις. Τελικά επέλεξα το δρόμο του Πολυτεχνείου. Έτυχε να ήταν το 2013. Όταν ένα μεγάλο μέρος των ανθρώπων που είναι το ίδιο το Πολυτεχνείο περνούσαν πολύ δύσκολες στιγμές, σε έναν άνισο αγώνα, υπό την απειλή να χάσουν τις δουλειές τους. Σε μία από τις αίθουσες με τις συνελεύσεις, σε μία κινητοποίηση πίσω από τη λευκή μάσκα των διοικητικών, κατάλαβα. Και ευτυχώς ήταν νωρίς. Κατάλαβα ότι το να «βοηθάς ανθρώπους» είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από λεκτικούς περιορισμούς και επαγγελματικές ιδιότητες.

Είναι το να μοιράζεις την ψυχή σου. Όσα και αν διακυβεύονται. Να βουτάς στο σκοτάδι τους μαζί τους και ό,τι γίνει. Γιατί; Για να γίνει ο φόβος κοινός αγώνας και ο κοινός αγώνας να γίνει ελπίδα. Και το σκοτάδι; Το σκοτάδι να γίνει όνειρα. Τι πιο πολύτιμο από το να βοηθήσεις κάποιον να βρει το λόγο του, να διεκδικήσει και τελικά να θυμηθεί πώς είναι να ονειρεύεται; Και μόνο λοιπόν ακούγοντας τον «Καλιαμπάκο» να μιλάει στις τότε συνελεύσεις είχα πάρει τις απαντήσεις που ήθελα όχι μόνο για την επαγγελματική μου πορεία αλλά και για τη ζωή μου ολόκληρη. Με αυτή την αναφορά, δε θέλω τόσο να τονίσω τα γεγονότα του 2013. Εξάλλου όσοι ήταν κομμάτι των τότε γεγονότων ξέρουν πολύ καλά τι έγινε και δείχνουν την πραγματικά τρυφερή - γιατί ειλικρινά είναι ίσως η μόνη λέξη που χαρακτηρίζει όλα τα αποσπάσματα που διαβάζω- στήριξή τους με τα λόγια τους και σε δεύτερο βαθμό με την ψήφο τους. Θεωρώ λάθος να μείνω σε αυτά τα γεγονότα καθώς αποτελούν ένα κομματάκι - μεγάλο μεν, κομματάκι δε- ενός ποικιλόμορφου ψηφιδωτού.

Ενός ζωντανού ψηφιδωτού. Γιατί αυτό το ψηφιδωτό έχει «κεντηθεί» πάνω στη ζωή του Πολυτεχνείου, πρωτίστως στους φοιτητές και έπειτα σε όλους τους ανθρώπους του με τους φόβους τους, τις ανάγκες τους και τα οράματα τους. Αφουγκράζεται, αναπνέει, εξελίσσεται και μεγαλώνει. Σε αυτό το ψηφιδωτό ο «Καλιαμπάκος» δίνει τον καμβά και φροντίζει να τεντώνει τις άκρες του, να τραβάει τα όρια του. Τα γυαλάκια τα βάζουμε εμείς, όλοι μαζί αλλά και ο καθένας ξεχωριστά. Γράφοντας την ιστορία του Πανεπιστημίου μας. Εκείνος είναι εκεί για να τοποθετήσουμε μαζί και τα πιο αιχμηρά γυαλάκια που έχει ανάγκη η ζωή, και άλλες, τα πολύχρωμα και τα γυαλιστερά. Είναι εκεί για ένα Πολυτεχνείο που θα διεκδικεί και θα αγωνίζεται. Που θα συνεχίζει πιο δυνατό μετά από κάθε νίκη ή ήττα, γιατί το έχει χρέος με την ιστορία του, τα μυαλά του, τη νιότη του, στην κοινωνία ολόκληρη, να αποτελεί πόλο εξέλιξης, δημιουργίας αλλά και αντίστασης. Για ένα Πολυτεχνείο που χάνει τον τεχνοκρατισμό του για να βουτήξει σε στίχους του Dylan και πολλών άλλων, να στραφεί στον κινηματογράφο, τη λογοτεχνία, να αναμειχθεί με την τέχνη. Ένα πολυτεχνείο που θέλει να απλώσει τις ρίζες του όσο περισσότερο πάει. Να φτάσει από game jams, σε μετεωρίτες στην ανταρκτική, στο Ζορμπά του Καζαντζάκη, και παράλληλα να δώσει όλο του το είναι στις μάχες έναντι αντιεκπαιδευτικών και απάνθρωπων πολιτικών. Αυτό το Πολυτεχνείο χάσαμε. Αυτό το κράμα είναι το Πολυτεχνείο που θα μπορούσαμε να έχουμε. Αυτό το κράμα είναι το Πολυτεχνείο που θέλουμε. Οι 540 ψήφοι από την κοινότητα, τη ζωή, την ψυχή του Πολυτεχνείου, του δεύτερου γύρου έδειξαν ακριβώς αυτό. Οι υπόλοιπες 389 έδειξαν ότι αυτό το κράμα, τη θέρμη, και το συνασπισμό των ανθρώπων του το φοβούνται. Αλλά σε ένα πηγαίο ξέσπασμα, μια πηγαία μαζικότητα πάντα υπάρχει μια ψυχρή, καλά οργανωμένη απάντηση. Έτσι μέσα σε ένα βράδυ, μετά το θρίαμβο της πρωτιάς του πρώτου γύρου, με αηδιαστική συνέπεια έδρασαν οι συσχετισμοί των θορυβημένων για να εξασφαλίσουν για το Πολυτεχνείο όχι ένα αιχμηρό πολύχρωμο ψηφιδωτό, αλλά ένα γκρίζο χαρτόνι. Μη και γρατζουνίσουν καθόλου την επόμενη τετραετία. Μη και τη χαράξουν καθόλου.

Φτάσαμε κοντά και απογοητευτήκαμε. Ίσως να απογοητευτήκαμε γιατί μάλιστα παραφτάσαμε κοντά. Αλλά είναι η πρώτη φορά που απογοητευόμαστε. Είναι η πρώτη φορά που ο κόσμος του Πολυτεχνείου με τέτοια ένταση ζει την εκλογική αναμέτρηση. Και δε θα μιλήσω για αυτούς που φοβήθηκαν. Γιατί αυτοί είναι γνωστοί, όπως γνωστό είναι και τι αντιδράσεις προκαλεί ο φόβος. Ας κοιτάξουμε λίγο τους άλλους, όλους εμάς δηλαδή. Αυτός ο άνθρωπος, ο «Καλιαμπάκος» για εσάς, και μπαμπάς για εμένα, αν και ξέρει καλύτερα απ' όλους τι κατάφερε, θα ήθελα λίγο να κοιτάξει την απογοήτευση του κόσμου μετά τα χθεσινά αποτελέσματα, την οργή του. Η απογοήτευση σημαίνει ότι ο κόσμος αυτός, είχε ελπίδες, ότι ο κόσμος αυτός ίσως για πρώτη φορά ένιωσε να έχει όραμα για το Πολυτεχνείο του, ένιωσε ότι του δόθηκε η επιλογή να ονειρευτεί και πάλι. Ότι ο κόσμος αυτός βρήκε κάποιον να τον εμπνεύσει, να τον αγαπήσει, να πονέσει για εκείνον. Ένιωσε ότι έβαζε το σταυρό του και όχι μια αδιάφορη μουτζούρα.

Και πώς το κατάφερε αυτό; Με πάρα πολύ κόπο και αγώνα. Και αν ο υπόλοιπος κόσμος βλέπει το ένα δέκατο αυτού του αγώνα εγώ έχω την τύχη ή και την ατυχία να ζω τον αγώνα του κάθε μέρα. Γιατί ατυχία; Γιατί τα χθεσινά αποτελέσματα με πονάνε παραπάνω. Μόνο για αυτό. Όμως ο κόπος δεν είναι τίποτα για κάποιον που θέλει πραγματικά κάτι. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι κατάφερε να κερδίσει το Πολυτεχνείο μένοντας πάση θυσία ο εαυτός του. Πιστός στην ιδεολογία του, τις απόψεις του, την κουλτούρα και τον τρόπο ζωής του, κόντρα σε όλα τα στοιχεία που συμπλήρωναν το προφίλ των πρυτάνεων του ιδρύματος. Και ξέρουμε όλοι ότι δεν είναι και τόσο εύκολο να είσαι πάντα ο εαυτός σου, ειδικά όταν το δικό σου γυαλάκι στο ψηφιδωτό είναι από τα πολύ αιχμηρά.

Οπότε ναι, συμφωνώ σε όλα όσα γράφηκαν μετά τα αποτελέσματα με τα υπέροχα, συγκινητικά λόγια απ ΄ όλους, απλά διαφωνώ σε ένα μόνο πραγματάκι.

Τελικά , μεταξύ μας, ίσως και να είναι λίγο σούπερμαν.